زمانی تصور می کردم برای بیشتر و بهتر نوشتن نیاز به ابزار خاصی دارم و از آنجایی که ابزار من کامل نبود، دل به نوشتن نمیدادم. گاهی دفترچه خاصی می خریدم و در بهترین حالت یک صفحه در آن می نوشتم. یک فضای آنلاین ایجاد میکردم و نهایتاً یک پست در آن منتشر می شد. فلان خودکار را می خریدم و چند کلمه بیشتر با آن ننوشته بودم که مثلا میدیدم کلاهک/درپوش خودکار شکسته، میگفتم: خب با خودکاری که کلاهکش شکسته که نمی شود نوشت!
اسفند ۹۷ بود که در یکی از دوره‌های شاهین کلانتری شرکت کردم. تو مصاحبه‌ی قبل از دوره ازم پرسید: فرض کن اسفند ۹۸ شده؛ از خودت توقع داری که تو چه مرتبه‌ای از نوشتن باشی؟ یکم فکر کردم و گفتم همین که چند تا متن مفید چه در زمینه کسب و کارم و چه در زمینه تجربه های زیستی‌ام نوشته باشم برایم کافی است.
اسفند ۹۸ رسید و من به آنچه میخواستم رسیده بودم. متاسفانه شیوع ویروس کرونا باعث شد که اکنون با شش ماه تاخیر در فضای مجازی ازش تشکر کنم.
شاهین کلانتری دمت گرم؛ من الان هیچ ابزاری برای نوشتن نیاز ندارم؛ تنها یک صفحه سفید Word و کمی زمان برایم کافیست که این صفحه‌ها رابا تجربه‌ها، فکرها و … پر کنم. اگرچه کمتر پیش می آید که نوشته هایم را منتشر کنم، اما همین که یک خلوت گیر بیارم شروع به نوشتن میکنم.
این نتیجه آموزش های یک مربی خوب است.
این متن را روز جمعه ۲۴ مرداد در اینستاگرام منتشر کردم.
