من اولین وبلاگ خودم رو آذر ۱۳۸۶ ایجاد کردم! بعد از اون وبلاگهایی زیادی راه اندازی کردم و بستم. اغلب یا دلنوشته های تینیجری من بود، یا کپی پیست. اون زمان که وبلاگ رو ایجاد کردم، وبلاگهای حرفه ای زیادی بودن که دنبالشون میکردم و میتونستم الگوهای مناسبی از بین اونها برای خودم انتخاب کنم. اما خب به هر جهت نکردم و اینقدر این شاخه اون شاخه کردم که الان رسیدم به این وبلاگ. حالا کم کم از وبلاگها یا اشخاصی که شوق نوشتن رو در من ایجاد کردند و زنده نگه داشتند مینویسم.
اینجا اما به عنوان اولین پستی که دارم مینویم خواستم بگم چرا این وبلاگ رو ایجاد کردم؟ چرا زودتر این کارو نکردم؟
همونطور که گفتم قبلا وبلاگهایی ایجاد کرده بودم که نتونسته بودم منظم توشون بنویسم. قبلا از این جهت بیشتر احساس سرخوردگی میکردم اما به مرور فهمیدم که عده ی زیادی مثل من هستن و از اینکه نمیتونن عادتهای منظم و روتین های سازنده ای رو توی خودشون ایجاد کنن رنج میبرن. اما خب سال گذشته من اقداماتی رو برای خودم انجام دادم تا تونستم بخشی از توانایی های فردی خودم رو تقویت کنم. برای مثال کنار گذاشتن شبکه های اجتماعی، که تو مرحله اول با خاموش کردن نوتیفیکیشن ها اتفاق افتاد (بعدا حتما توضیحات مفصل تری مینویسم). ولی هنوز تو بعضی از قسمت ها ضعف دارم، مثل ورزش نکردن، یا عدم توانایی تو ادامه مرتب دوره های آموزشی که شروع میکنم.
اما رفته رفته احساس کردم قرار نیست آدم همه چی تمومی بشم، قرار نیست یه کاربلد حرفه ای بشم و بعدا بخوام وبلاگ ایجاد کنم. خود این نوشتن ها میتونه خیلی به من کمک کنه. اما توی این مسیری که الان هستم آدمها و نوشته ها و حرفهای زیادی نقش داشتن که درباره اونها هم حتما مینویسم، اما توی لیست زیر فقط با ترتیبی که الان به ذهنم میرسه اسم هایی رو مینویسم که بیشترین تاثیر رو توی رشد و بهبود مهارت های فردی من داشتن:
مصطفی لامعی (که اخیرا با وبلاگش آشنا شدم)
وفا کمالیان (وبلاگ ایشان کمک فراوانی تو کار و مواجه با همکاران و پرسنل به من کرده)
قطعا اشخاص و نوشته های دیگه ای هم هستن که ممکنه الان به خاطرم نرسه. امیدوارم بتونم توی این مسیر من هم به اندازه ی سهمی که دارم تاثیر گذار باشم و نوشته هام بتونه اول به خودم کمک کنه که ذهنم کمی سبک تر بشه و بعد اگر کسی دغدغه مشترکی با من داشت بتونه کمکی کنه بهش.
پی نوشت: این اولین پست رو بدون بازخوانی و هرگونه ویرایش ارسال میکنم. دلم میخواد تا جای ممکن ناب و خالص باشه، پس پیشاپیش از وجود هرگونه غلط املایی و انشایی عذرخواهی میکنم.
